Adembenemende vergezichten

Hallo allemaal,

We zijn weer terug in de bewoonde wereld na een wandeltocht van 16 dagen.
Vanuit Kathmandu zijn we met de bus naar het begin van het Annapurna circuit gereden. We kunnen de busrit het beste omschrijven als 'avontuurlijk'.
Bij het eindpunt van de bus vanuit Kathmandu moesten we overstappen in een andere bus, die ons nog 1,5 uur over een zeer slechte onverharde weg verder bergopwaarts bracht. Vanaf Bhulbule begonnen we aan de wandeltocht.
Iedere dag veranderde het landschap; in eerste instantie liepen we door agrarisch gebied, gevolgd door een wandeldag door bossen en weer later was alle vegetatie geslonken tot lage stekelstruikjes. Hoe hoger we kwamen, hoe langzamer de voortgang, want het maximale hoogteverschil op een dag mag maar 500 meter bedragen om de kans op hoogteziekte te voorkomen. Onderweg kwamen we al wandelaars tegen die terugkeerden vanwege hoogteziekte en/of voedselvergiftiging. 's avonds was hoogteziekte en frequent onderwerp van gesprek. Hoe hoger we kwamen, hoe beperkter de accommodatie werd en hoe eenvoudiger het eten. De accommodatie bestond overigens telkens uit een hok met twee houten bedden en en een flinterdun matras. Vaak geen deken, alhoewel die wel werden verstrekt in de laatste twee plaatsen voor de pas.
We hadden een rustdag in Manang om te acclimatiseren en dat was juist de
dag waarop onze darmpjes van slag raakten.
Na Manang was het nog drie dagen tot aan de pas (5.416 meter) en in de drie dagen moesten we 2.000 meter hoogteverschil overbruggen, waarvan de laatste 1.000 meter op de laatste dag.
De dag waarop we de pas overstaken stonden we op om 4.00 uur en om 4.30 uur vertrokken we in een lange sliert van wandelaars met hoofdlampjes op naar de top. Daar kwamen we aan om exact 10.00 uur. Half bevroren, want het was
er -15 graden en er stond een harde ijzige wind (gelukkig in de rug).
Op de hoogste pas ter wereld was er even tijd om een foto te maken en daarna begon de afdaling van 1.800 meter naar Muktinath. Muktinath is een bedevaartsoord met een tempel (met een natuurlijke eeuwige vlam) die zowel belangrijk is voor buddhisten als voor hindoeisten en daarvan is er maar een in de wereld.
Vanuit Muktinath namen we de bus naar Tatopani. We hadden besloten om niet het tweede deel van het circuit te lopen om twee redenen, namelijk dat we dat deel 7 jaar geleden al hadden gelopen en -nog belangrijker- omdat er nu een onverharde weg ligt, die letterlijk nogal wat stof doet opwaaien als een bus of jeep langsrijdt.
De busrit naar Tatopani ging niet makkelijk. Als eerste moeten we ons in Muktinath om 8.15 uur bij de jeeps melden, om er daar achter te komen dat de motoren stijf bevroren waren en eerst ontdooit moesten worden. Heet water werd over de motor gegoten, maar het was wachten op de zon om de motor te
ontdooien.
Toen de jeep eenmaal ontdooit was en we weg konden, bleven we in de rivierbedding steken, omdat de jeep van de 'weg' was geraakt en een enorme kei had geraakt, waardoor het linkerwiel had besloten en andere kant op te willen dan het rechterwiel. En zo moesten we dus het laatste uur naar Johmson lopen. Daar bleek de volgende bus pas te vertreken als er voldoende (=24) passagiers waren. Dat kon zijn tussen nu en ooit. Uiteindelijk moesten we 2,5 uur wachten.
Tijdens het wachten op de bus waren we getuigen van een slacht van een geit.
Het ene moment dat we langs het dier liepen was het nog springlevend en een kwartier daarna was het beest volledig 'gestript'.
Uiteindelijk deden we 8 uur over de rit van Muktinath naar Tatopani en moesten we drie keer van bus wisselen. De buschaufeur van de laatste bus deed iedere toerist verbazen. Aan zijn uiterlijk te oordelen kon de jongen niet ouder
zijn dan 14 jaar. In werkelijkheid bleek hij 19 te zijn en wist hij uitermate goed de bus met een hand te besturen, terwijl de metersdiepe afgronden soms letterlijk in het bereik van 30 centimeter van de banden bevond. De andere hand gebruikte hij namelijk om de cd-speler boven hem te bedienen.

Met nog last van spierpijn en vermoeidheid stond ons in Tatopani een nieuwe uitdaging te wachten; dezelfde uitdaging die we 7 jaar geleden ok hebben gehad en waarvan we na afloop tegen elkaar zeiden: dit nooit meer! Maar we hadden geen keuze als we de trekking wilde voortzetten. De uitdaging
bestond uit een klim van 1.700 meter naar het dorpje Ghorepani, dat op 2,850 meter ligt. We begonnen om 11.00 uur en kwamen tegen het donker aan in Ghorepani (18.00 uur), volledig uitgeput. Zo uitgeput zelfs, dat we de zonsopgang de
volgende dag skipten (nog eens 300 meter (een uur) klimmen). De volgende
dag vervolgden we onze weg en was het nog een vijfdaagse tocht door rhodondenderonbossen, jungle, rijstvelden, dorpjes en akkers naar Pokhara, waar we hedenochtend om 11.00 uur aankwamen.

In Pokhara zijn we direct naar een fatsoenlijk restaurant "gerend" en hebben we voor het eerst in twee weken weer eens smakelijk gegeten (Chicken Tikka Masala). Onderweg had ieder guesthouse dezelfde kaart en werd de maaltijd met weinig inspiratie (smakeloos) klaargemaakt.

In Pokhara is het leker warm in tegenstelling tot tijdens de trekking. Onderweg waren de restaurantjes en hotelletjes niet geisoleerd en soms ook niet verwarmd.
Als je dan stil zat, koelde je snel af. We hebben dan ook geen wilde stap-avonden meegemnaakt, maar lagen daarentegen vaak al om 20.00 uur in onze slaapzakjes; de enige plek waar het wel warm was.

Onze gids/drager (Ramesh) is ons uiterst goed bevallen. Hij is een 25 jarige rustige jongen die uitermate servicegericht is; hij was onze drager, gids, ober, vertaler etc.

Ondanks alle 'ontberingen' hebben we heel erg genoten van de trekking. De vergezichten op de besneeuwde bergtoppen doen je alle ongemakken snel weer vergeten.

Nu hebben we nog zo'n 9 dagen te gaan. We zijn van plan twee dagen in Pokhara te blijven en dan wellicht door te reizen naar Bandipur (tussen Pokara en Kathmandu) en daar twee nachten te blijven.
Samen met Ramesh maken we vervolgens nog een driedaagse wandeltocht in de Kathmanduvallei en dan is het tijd voor de terugreis naar Nederland.

Groetjes,

Remco en Marjolijn