Salta "La Linda"

Vrijdag 9 oktober 2009

We hadden de wekker gezet rond 9.45 uur, maar voor die tijd waren we al wakker. De muren van karton deden het werk. We liepen naar de lobby, waar ons een redelijk ontbijtbuffet wachtte. Alleen de koffie was dramatisch slecht, dus gingen we al snel over op Mate thee.
Na het ontbijt liepen we naar San Telmo. Onderweg liepen we door de Calle Venezuela, alwaar het hostal is gevestigd waar we vijf jaar geleden hebben overnacht. Precies op het moment dat we voor het hostal stonden, parkeerde er een auto en met het openen van de bestuurdersdeur, werd een fietser van z’n fiets gesmeten, die pijnlijk hard op het asfalt terecht kwam.
Wij liepen verder naar San Telmo en naar mate we daar dichterbij kwamen, werden de straten rustiger met verkeer. Asfalt ging over in kinderkopjes en oude tramrails waren nog te herkennen in het wegdek. Alleen de tram reed al jaren niet meer.
Ergens op de hoek van een straatje zat “Havanna”. Marjolijn herkende dit nog van toen we in Puerto Madryn waren vijf jaar geleden. Het is een koffieshop annex chocolaterie. We waren we zo van gecharmeerd, dat we besloten er een lekkere kop koffie te drinken. Later zouden we erachter komen, dat “Havanna” zich inmiddels als een olievlek heeft verspreid over Buenos Aires.
De koffie was lekker en na de koffie liepen we nog wat door de straatjes van San Telmo, om vervolgens terug te lopen naar de Plaza de Mayo, het bekendste plein van BA. Aan dit plein staat het rose regeringsgebouw, waar vanaf het balkon Evita de menigte heeft toegesproken.
Op het plein, dat nu halverwege door hoge stalen hekken in twee helften is gedeeld, hingen nog altijd de protestspandoeken van veteranen van de Falklandoorlog en nog altijd hing er een verdwaalde ‘dwaze’ moeder rond met een protestbord.
We keken even in de kathedraal die grenst aan het plein, maar het grootste deel van de kathedraal was niet toegankelijk vanwege een kerkdienst die werd gehouden.
Daarna liepen we via de autovrije winkelstraat, de Avenida Flodria, naar het noorden. Hoewel het vrijdagmiddag was, was het in de winkelstraat evendruk als op een zaterdagmiddag in de Kalverstraat. Het was uitverkoop en we keken bij enkele winkels, maar zagen weinig bijzonders. Alleen bij de buitensprotwinkel “Montagne” keken we wat langer. Vijf jaar geleden kocht Remco hier zijn dagrugzak, waarmee hij tot op de dag van vandaag nog erg tevreden over is. Het was dan ook erg leuk om te zien dat het model nog steeds werd gevoerd, uiteraard in een trendy 2009-kleurtje.
In een panaderia kochten we iets te drinken en bestelden we twee empanada’s, wat tot een lachbui bij Marjolijn leidde, want ze wilde een empanada met groente en een empanada met kip bestellen. In plaats dat ze “pollo” bestelde, zei ze “polla”, wat in Spanje zoiets als klootzak betekent. De wraak van de bediende was zoet, want we kregen een empanada met kip en een empanada met gehakt.
We liepen verder naar de haven. Het was rond een uur of vijf en de zon scheen mooi op de pakhuizen langs de kade. Net als vijf jaar geleden, zag het er weer erg mooi uit. Alleen aan de overkant van de haven werd nu volop gebouwd en dan gaat het direct fors de hoogte in. Wolkenkrabbers van misschien wel 25 etages hoog werden gebouwd. Dat doet wel een beetje af aan de charme van de havens.
We dronken iets op een van de terrasjes en daarna liepen we terug naar de Plaza de Mayo, om het roze regeringsgebouw te fotograferen. Dat werd nu mooi verlicht door de avondzon. Na de foto liepen we naar het Theater Colon. We wilden graag weten wat er voor voorstellingen zouden zijn, want we hadden ons daar wel een beetje op een avondje uit verheugd. Op de 16 banen brede 1e de Julio was het spitsuur. Veel auto’s en veel getoeter, maar weinig vooruitgang. Op de trottoirs stonden rijen mensen (rijen van wel 100 meter lang) keurig achter elkaar te wachten op een bus. En op de volgende hoek van de straat hetzelfde tafreel.
Bij het theater Colon wachtte ons een teleurstelling, want dat was gesloten vanwege renovatiewerkzaamheden.
Inmiddels was het donker geworden en liepen we terug in de richting van het hotel. In de buurt daarvan hadden we onze eerste avondmaaltijd in argentinie; allebei een lekker stuk biefstuk van 400 gram! een salade en een wijntje en dat voor iets meer dan 20 euro.



Zaterdag 10 oktonber 2009

Rond 10.00 uur zaten we aan het ontbijt, evenals gisterochtend. Alleen nu was het een stuk drukker in de ontbijtruimte. De twee medewerkers moesten flink aanpoten om de voorraden aan te vullen en de tafels af te ruimen.
Met de E-PC bekeken we het internet, want in de lobby is wifi beschikbaar, evenals overigens op zeer veel plekken in BA. Veel restaurants en cafe’s bieden wifi aan. Weeronline.nl was uitermate negatief over de weersvoorspelling voor vandaag; hevige regen en onweer. Toch weerhield het ons er niet van op stap te gaan. Op de hoek van de straat namen we een bus naar Ricoletto. Hoewel we alleen biljetten hadden en er met munten in de bus moet worden betaald, was dat geen aanleiding om ons niet mee te nemen. De chauffeur had een portomonee met munten, die hij voor ons –natuurlijk welk tijdens het rijden- wisselde. De chauffeur gaf ook netjes aan waar we moesten uitstappen en wees ons de richting waarin we verder moesten lopen.
We liepen de ongeveer zeven blokken in de richting van de begraafplaats Ricoletta. Onderweg begon het te regenen; zou de weerwebsite gelijk krijgen en wordt het vandaag een slechte dag? We besloten om maar even te wachten hoe het weer zich verder zou ontwikkelen in een koffieshopje ergens op de hoek van een straat. De cafe Americano was lekker en al snel bleek dat de bui hevig, maar kortstondig was. We rekenden af, vroegen specifiek om wat munten voor de bus en liepen verder naar de begraafplaats.
In onze herinneringen was deze veel groter dan nu bleek. Natuurlijk bedrog, want deze begraafplaats met de enorme gebouwen is hier al eeuwen gevestigd. Uitbreiding is niet mogelijk omdat de begraafplaats helemaal is ingebouwd door bebouwing.
We bekeken de graftombes, waarvan er sommige erg goed onderhouden en enkele ronduit verwaarloosd bijstonden. Alleen bij Evita Duarte’s (familie) graf was het echt druk. Voor de rest was het er ‘vredig’.
We verlieten de begraafplaats en liepen naar de dierentuin. Het was nog een behoorlijk eindje lopen, langs een drukke boulevard.

De entree tot de dierentuin bedroeg 22 pesos per persoon, zo’n 4 euro. We liepen langs de dieren, die er uitgeslapen uitzagen. De meeste katachtigen lagen te maffen en alleen de lama’s, alpaca’s, guanaca’s enzovoort waren druk bezig het voer dat de mensen toewierpen te verorberen. Toch was de dierentuin weer een leuke belevenis.

Daarna liepen we door het Jardin Botanico Carlos Thays, waar vele katten en botanische planten te bewonderen wijn. Na wat aandacht aan de katten (en de planten) te hebben geschonken liepen we naar de Plaza Palermo viejo in de wijk Palermo Soho. De wijk –met al z’n gekleurde en laagbouwhuisjes, deed ons denken aan onze tijd in Santiago de Chile.
Grappig dat sommige herinneringen weer naar boven kwamen.
Op het plein dronken we wat op een terrasje in de zon.
De zon zakte achter de huizen en donkere wolken begonnen de eens blauwe lucht te bedekken met een grijze deken. We liepen door de calle Malabia in Palermo Soho in de richting van de avenida Cordoba. De avenida Cordoba is een drukke winkelstraat met allemaal outlet winkels van de grote (sport)merken. We liepen richting het Microcentro, maar het zou nog een heel eind lopen zijn naar het hotel en ergens op een hoek van een straat besloten we dat we twee dingen konden doen; de bus nemen (maar waar?) of een taxi nemen. We hadden besloten te wachten op een taxi, toen er een bus naar het Plaza del Congreso aan kwam rijden. En dus scheurden we even later in een bus door de straten van BA. Waarschijnlijk wilde de buschauffeur snel thuis zijn.
Op het Plaza del Congreso was het vandaag heel wat rustiger dan gisteren, toen het vol stond met betogers tegen een wetsvoorstel dat die dag door de regering werd genomen. Op een terrasje dronken we nog een wat en bij de laatste slok liet de weergod weten dat het tijd was om terug te keren naar het hotel. Het weerlichtte al een tijdje, maar plots kwamen tranendikke druppels uit de hemel neervallen.
Er ontstond een tropische bui, die de rest van de nacht niet ophield. Het heeft hele nacht geonweerd en zwaar geregend.


Zondag 11 oktober 2009

We ontbeten in de ontbuitruimte van het hotel en skypten even naar het thuisfront. Wat verandert de communicatiewereld toch snel; vijf jaargeleden was het internet nog een kostbare zaak in Argentinie en nu bel je gratis vanaf je E-PC via een WIFI-verbinding naar huis.
We namen een taxi naar La Boca, alwaar we een beetje rondliepen. Het deel van La Boca dat wel leuk, maar enorm toeristisch is, namelijk de straatjes met de gekleurde huisjes, is zo beperkt dat je niet langer nodig hebt dan een kwartier om het te bekijken.
Daarom zaten we al weer snel in een taxi. Dit keer naar het Plaza Dorrego in San Telmo, alwaar een zondagsmarkt is. We werden keurig bij het plein afgezet (in Argentinie zijn de taxichauffeurs wel beleefd, eerlijk en vriendelijk) en door de chauffeur gewaarschuwd voor onecht zilverwerk dat soms werd aangeboden.
Het was een drukte van belang in San Telmo. Zelfs de calle La Defensa, tussen het Plaza Dorrego en het Plaza del Mayo was een grote markt met honderden – zoniet duizenden- mensen in de straten.
Door de Calle La Defensa liepen we terug in de richting van het hotel, om daar de rugzakken te halen en liepen we naar de parallelrijbaan van de 16-baans brede Avenida de 9e Juli om een taxi naar de luchthaven Aeroparque te nemen. Dat was slechts een kwartiertje rijden vanuit het centrum, deels over de Avenida 9 de Julio en deels door de sloppenwijken, die in schil contrast staan tegenover de moderne hoogbouw van het centrum.
Het inchecken op Aeroparque was in een mum van tijd gebeurd (kan Schiphol nog een hele hoop van leren) en we konden na het inchecken nog zo´n anderhalf uur buiten in het zonnetje gaan zitten op de boulevard langs de zee. Hier stonden tientallen vissers met hun hengeltje te vissen. Het water was echter erg vervuild met onder andere plastic flessen etc.
Om 14.50 uur meldden we ons bij de gate en konden we al snel het vliegtuig in. Hoewel alles eruit zag dat we op tijd konden vertrekken, hadden we toch weer ruim 30 minuten vertraging.
De vlucht naar Salta verliep soepel en rond 18.05 uur lokale tijd landden we in Salta. We wachtten op de bagage en liepen daarna naar een van de autoverhuurbedrijven om te informeren naar de prijzen en de voorwaarden en al snel bleek dat boeken via het internet via autoverhuurmakelaarsites het voordeligste was, vanwege de opties op verzekeringen. Hier in Argentinie blijf je altijd een behoorlijk eigen risico houden (vanaf 350 euro)
We namen een taxi naar het centrum. We hadden een hotelletje in de Lonely Planet uitgezocht en lieten ons daar afzetten, maar dat hotel bleek vol te zitten en daar kwamen we erachter dat er een feestweek aan de gang was in Salta en dat het nog wel eens lastig kon worden een kamer te vinden. Ook het tweede hotelletje had geen kamers meer beschikbaar, maar daar werden we doorverwezen naar het toeristenbureau. We liepen dus maar naar het toeristenbureau, dat aan de Espana zit, tussen het Plaza 9 de Julio en de calle B. Mitre. Daar werd voor onns rondgebeld en zo kwamen we uit in Apart Hotel Los Balcones op de hoek van de Balcarca en de JM Jeguizamon, schuin tegenover de Plaza Guermes. Hier zouden we voor 190 pesos een kamer krijgen. Echter, toen we bij het Apart hotel aankwamen en een zeer vriendelijke vrouw open deed, bleek dat we niet een kamer, maar een volledige appartement tot onze beschikking kregen, met een woonkamer, een keuken, slaapkamer er badkamer. Het zag er keurig uit.
We liepen verder in de richting van het treinstation, omdat daar een restaurantje zou zitten waar we wat wilden gaan eten, maar ook omdat daat zondag’s een nachtmarktje is. We liepen even over de markt, maar gingen toen toch al snel voor de steak! De wijn bij het eten was nogal aan de zware kant, waaroor we enigsins beschonken terugkeerden naar het appartement om te gaan slapen.

Maandag 12 oktrober

Vandaag is het Columbusdag in Argentinie en heeft iedereen vrij. De Argentijnen hebben dus een lang weekend en trekken erop uit.
Wij hadden geen ontbijt bij het hotel en moesten dus op zoek hiernaar. We liepen een blok vanaf het hotel en kwamen bij een panaderia, die alleen maar zoete broodjes had, iets wat Marjolijn niet graag eet. 50 meter verderop zit een grote supermarkt, maar die ging vandaag pas om 09.00 uur open (normaal 08.00 uur). En dus liepen we verder naar de Plaza 9 de Julio. We informeerden bij het toeristenbureau of er nog voordeligere kamers waren en we besloten om bij twee hotelletjes te gaan kijken. Hoewel die voordeliger waren (zo’n 60 pesos per nacht oftewel zo’n 8 euro) konden de kamers bij lange na niet tippen aan de ruimte die we nu hadden en we besloten dat waar we nu zaten die extra 8 euro per nacht meer dan waard was.
Hoewel we in ons apart hotel wel van appartement moesten wisselen, omdat het onze was gereserveerd, zouden we niet weggaan dus uit het apart hotel.

Op de terugweg liepen we langs een reisbureautje en informeerden we naar een toer naar de Salinas van Bolivia. Een vijfdaagse toer zou uitkomen op 350 dollar per persoon. Wel behoorllijk duurder dan de 70 dollar die we vijf jaar geleden in Uyuni betaalden, maar hier komt dan nog een retourtje Salta – Uyuni bij (alhoewel dat retourtje geen 180 dollar kost)
Ook werden we door het vriendelijke meisje van het reisbureau uitvoerig ingelicht over de mogelijkheden van de andere toers die zij aanbood.

Bij de supermarkt om de hoek bij het apart hotel kochten we een stokbrood, kaas, seranoham, smeerkaas, melk en thee en daarna liepen we terug naar het hotel om daar te gaan ontbijten.
We wisselden van kamer en ontbeten en daarna liepen we terug naar de Plaza 9 de Julio om daar op een terrasje een Cafe americano (dubbele zwarte koffie) te drinken. De ober had waarschijnlijk cortado verstaan, want we kregen twee koffie met opgeklopte melk (eigenlijk een cappuchino). Na de koffie (10 pesos = 1,70 euro voor twee kopjes) liepen we naar het MAAM, het Museo de Arqueologia de Alta Montagna, alwaar een tentoonstelling was van de expeditie naar de 6.739 meter hoge llullaillaco vulkaan, alwaar archologen drie mummies uit de Inca-tijd vonden. De Inca’s offerden kinderen aan de bergen om de bergen gunstig te stemmen. De uitverkoren kinderen werden op de top van bergen achtergelaten na diverse ceremoniele plechtigheden. Een van de meisjes die daar toen werd gevonden is tentoongesteld in het museum (bij -20 graden). Gelukkig was het in het museum zelf minder koud.
Na het museum liepen we naar de teleferico, alwaar we de kabelbaan namen naar de Cerro Bernando. Vanaf de top van de berg hadden we een mooi zicht over Salta. We liepen de 1070 treden naar beneden, alwaar we uitkwamen bij het antropologisch museum dat we wilden bezoeken, maar dat was gesloten.
Toen besloten we om maar terug te keren naar de kamer om daar een wasje te doen en zelf ook even te gaan douchen. Onderweg liepen we langs een ijssalon en namen we een heerlijk ijsje.
Terug op de kamer hoorde het dienstmeisje (overigens een dame op leeftijd) dat we aan het wassen waren en al snel werd er op de deur geklopt en bracht ze ons een droogrek. Super attent is dat vrouwtje! We wasten (ook onszelf) en daarna liepen we naar de Plaza 9 de Julio om te zoeken naar een restaurantje. Het restaurantje dat we in gedachten hadden, was gesloten en dus liepen we naar een ander restaurantje uit de LP. Dat lag nog wel een aantal blokken verder en toen we daat aankwamen, zat daar (nog) helemaal niemand en besloten we om nog maar even verder te kijken. Op de terugweg liepen we weer langs het restaurantje van onze eertste keuze, dat nu wel open was. We aten heerlijk en ook de wijn was lekker, maar weer behoorlijk heftig.